Ο Διαμαντίδης ΔΕΝ είχε σουτ στα νιάτα του και ΠΟΤΕ δεν έπαιξε 4αρι. Την εποχή που παίξε με Χατζηβρέτα στον Ηρα, έβγαζε κάτι στατιστικά σε στυλ 4 πόντοι 7 ριμπ 6 ασιστ 4 κλεψ 3 ταπες. Τότε θυμάμαι το τρίποντο να γράφει για 1 πιτσιρικά με χέρια σαν κταπόδι που τα κανε όλα, εκτός από το σουτ. Θα ήταν τότε 19 χρονών. Λόγω αυτού πήγα στην παράγκα που έχει για κλειστό ο Ηρα (με όλο τον σεβασμό στις γριές το κλειστό παράγκα είναι) για να τον δω. Τότε ήταν και η εποχή που είχα ακούσει για τον Σόφο. Μόλις τον είδα λοιπόν λέω μέσα μου ο Kidd της Ελλάδας, αλλά πολύ ντροπαλός, δεν έδειχνε κανένα συναίσθημα.
Μετά κάνει νομίζω 2 σπουδαίες χρονιές στον πολύ καλό Ηρα της εποχής με Λάζο κλπ, και πάει στον ΠΑΟ. Εκεί τον δούλεψαν πολύ στο σουτ και όντως βελτιωνόταν, άλλαξε τεχνική στο σουτ και φαινόταν καθαρά πως κάποιος shooting doctor δούλεψε φοβερά μαζι του. Παρόλα αυτά λέγαμε πως θέλει πολλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι.
Το ''βάλτο αγόρι μου'' ήταν το σημείο καμπής για αυτόν. Απέκτησε πια αυτοπεποίθηση στο σουτ του. Στην Ιαπωνία θυμάμαι τον προπονητή των Αμερικάνων να λέει πως είναι ο καλύτερος μας σουτέρ και μεις να αναρωτιόμαστε ''τι λέει τώρα αυτός; τον έχει δει ποτέ να παίζει;'' Μάλλον τον ήξερε καλύτερα από μας.
Τώρα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι παίκτες για να τους προσέξουν δεν διαφωνώ καθόλου. Για να γίνεις όμως επαγγελματίας αθλητής απαιτεί πολλές θυσίες, και πρέπει να δουλέψει πάραπολυ σκληρά. Αυτό που λέω είναι πως στο τέλος αν έχεις επιμονή και πιστεύεις στον εαυτό σου δεν χάνεσαι. Αυτό όμως είναι τρόπος ζωής για όλους μας στο τέλος της μέρας....