Ευχαριστώ Μάνο!
Σε νιώθω γιατί στο χατρίκ που έπαιζα παλιά με πάθος, απλά υπάρχω. Δεν στήνω καν την ομάδα μα καταλάβεις. Δεν ξέρω τι ακριβώς σε έχει κουράσει βέβαια ούτε και με τι έχεις αντικαταστήσει το μπάζερ. Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι στην κορυφή της χώρας κάνοντας πρωταθλητισμό και νικώντας τίτλους σε πρωτάθλημα και κύπελλο, η Α2 και γενικότερα το να κολλήσεις στην Α2 δεν μπορεί να σε θεμίσει το ίδιο. Τα παιδιά που δεν έχουν ανεβεί Α1 δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Εγώ δεν είμαι στην ίδια φάση. Ασχολούμαι με το μπάζερ και έχω γίνει καλύτερος από ότι ήμουν τότε ασχέτως αν δεν πολυφαίνεται. Εϊναι η διέξοδός μου από τα προβλήματα. Αλλά ένας τίτλος που πήρα δεν με φτάνει. Όπως ήταν τότε απωθημένο ένας τίτλος, τώρα είναι απωθημένο να ξαναπάρω τίτλο και πρωταθλήματος και κυπέλλου. Και ζωντανεύω σαν άνθρωπος κάτι δίωρα σαν αυτά στους τελικούς μας.
Πάντως το να βρεθούν στους τελικούς της Α2 δύο πρώην πρωταθλητές της Α1 δεν το βλέπεις και κάθε μέρα. Μετά το σπάσιμο της έδρας ήμουν πολύ αισιόδοξος για την άνοδο, αλλά όχι σίγουρος. Και πράγματι μόνο στο τέλος της ΄Β περιόδου κυριάρχησα, αλλά με έφτασε.
Σχετικά με την προπόνηση, το να βγάλεις παίκτη για εθνική είναι σπουδαίο. Σε όλα τα παιδιά αρέσει αυτό. Μάλιστα τώρα υπάρχει και βάσιμη ελπίδα οι παίκτες να χαρούν και επιτυχίες με την εθνική επιτέλους. Μακάρι να το ζήσεις. Εμένα οι δικοί μου δεν πάνε για εθνική δυστυχώς. Αλλά έχουν το κατιτί τους. Μέχρι πέρσι ο Αντύπας έμενε εκτός 12άδας. Όπως τον έχω προπονήσει πήγαινε για μετά από 3-4 σεζόν να γίνει βασικός. Κι όμως βρέθηκε ο τρόπος να ανεβώ με αυτόν βασικό και αναντικατάστατο ενώ έχει 14.000$ μισθό. Η μεγάλη χαρά της χρονιάς ήταν αυτή για εμένα.
Τα λέμε πάνω σύντομα
